به گزارش ایسنا و به نقل از آی‌ای، معرفی
گونه‌های مهاجم به یک زادبوم می‌تواند روی آن زیستگاه تأثیر منفی بگذارد و
باعث آسیب‌های اکولوژیکی، زیست محیطی و اقتصادی شود. با این حال، همیشه هم
اینطور نیست.
تحقیقات جدید نشان داده است که یک گیاه تهاجمی به نام "Andropogon
virginicus" که یک علف هرز بومی جنوب شرقی ایالات متحده است که راه خود را
به کانادا، استرالیا و ژاپن باز کرده است، می‌تواند برای انسان و درمان
سرطان و دیابت مفید واقع شود.
گونه مهاجم به موجود زنده‌ای گفته می‌شود که از پیش در یک زادبوم حضور
نداشته و با معرفی شدن به آن زادبوم باعث برهم خوردن نظم طبیعی آن و ایجاد
خسارت‌های اقتصادی، محیط زیستی یا بوم‌شناختی می‌شود. گونه مهاجم به دلیل
آنکه تعلقی به زادبوم معرفی شده به آن ندارد، می‌تواند گونه‌های رقیب را
کنار بزند و مانع از رشد و زایش دیگر گونه‌هایی شود که به صورت طبیعی در آن
منطقه زندگی می‌کرده‌اند.
البته تمام گونه‌های غیربومی زیان‌بار نیستند. گاهی گونه‌های غیربومی به
خوبی جذب اکوسیستم شده و موقعیتی مثل گونه‌های بومی پیدا می‌کنند.
مثل ماهی قرمز که در آمریکا یک گونه غیربومی است و به بسیاری از پهنه‌های
آبی وارد شده اما هیچ وقت جمعیت آن افزایش بیش از حد پیدا نکرده است. ممکن
است برخی از گونه‌ها حتی مفید هم باشند؛ برای مثال معرفی حدود 20 نوع
سوسک سرگین‌غلتان به استرالیا انفجار جمعیتی مگس‌ها را مهار کرده و موجب
جمع‌آوری فضولات دامی و باروری بیشتر خاک هم شد. از طرف دیگر تعیین دقیق
مفید بودن یا مضر بودن گونه نیز مورد بحث است. ماهی کپور برای پرورش ماهی
به بسیاری از نقاط دنیا معرفی شده و با ورود به آب‌های طبیعی موجب از بین
رفتن بسیاری از ماهی‌های بومی و برهم خوردن تعادل زیستی در محیط آبی شده
اما صید آن از نظر اقتصادی منافعی به همراه داشته است.
هر کدام از گونه‌های مهاجم آسیب‌های مخصوص به خود را دارند. برخی از
آنها ممکن است زنجیره غذایی یک اکوسیستم را بر هم بریزند. گونه‌های مهاجم
ممکن است عملکرد اکوسیستم را نیز تغییر دهند. همچنین گونه‌هایی که خویشاوند
بسیار نزدیک گونه بومی باشند ممکن است با آن دورگه بدهند و اثرات نامطلوب
دورگه‌گیری به کاهش جمعیت و انقراض گونه بومی منجر شود. گونه‌های مهاجم از
گیاهان تا جانوران و از تک‌سلولی‌ها تا مهره‌داران پیچیده را در برمی‌گیرد.
میزان خسارات گونه‌های غیربومی بر اقتصاد جهانی 1400 میلیارد دلار در سال
برآورد می‌شود.
حالا "ترانگ دانگ ژوان" دانشیار علوم فرا رشته‌ای در دانشگاه "هیروشیما"
و نویسنده این مطالعه جدید می‌گوید: اگرچه این گیاه مهاجم به عنوان یک
گونه تهاجمی مضر و بدون ارزش اقتصادی در نظر گرفته شده است، اما عصاره آن
حاوی منابع امیدوارکننده‌ای از آنتی اکسیدان‌ها، مواد ضد دیابت، ضد
تیروزیناز(آنزیم کنترل کننده ملانین) و ضد تومور است.
این گیاه از نظر جمعیت بسیار زیاد است و تا هفت فوت(2.1 متر) رشد می‌کند
و به محض اینکه به یک زیستگاه جدید معرفی شود، دیگر هیچ راهی برای حذف
موثر آن وجود ندارد و حتی هنگام سوختن نیز دوباره قوی‌تر رشد می‌کند.
یافته‌های این مطالعه در مجله Plants با عنوان "فعالیت‌های بیولوژیکی
عصاره‌های گیاهی" منتشر شده، نشان می‌دهد که اگرچه این علف هرز مهاجم
تولیدات کشاورزی را به طور جدی تهدید می‌کند، اما یک کاربرد بالقوه دارد.
عصاره‌های استخراج شده از این علف هرز دارای مقادیر بالایی از فلاوونوئیدها
هستند که دارای خواص آنتی‌اکسیدانی و ضد التهابی قابل توجهی هستند.
محققان این ماده شیمیایی گیاهی را در برابر انواع سلول‌ها آزمایش کردند و
دیدند که آنها به رادیکال‌های آزاد متصل می‌شوند، بنابراین از وارد شدن
آسیب به سلول‌ها جلوگیری می‌کنند. این ماده می‌تواند به جلوگیری از لکه‌های
پیری و همچنین اقدامات پیشگیرانه از دیابت نوع 2 کمک کند. علاوه بر این،
هنگامی که به یک گروه از سلول‌های سرطان مزمن خون اعمال شد، موفق شد
سلول‌های سرطانی را از بین ببرد.
محققان با هدف نهایی تهیه داروهای کاربردی از عصاره این گیاه برای
استفاده انسانی، اکنون می‌خواهند فرآیندی برای جداسازی ترکیبات مفید آن و
شناسایی کاربردهای جدید آن بیابند.
انتهای پیام